woensdag 1 oktober 2014

* Een toerke in de Zwalmstreek

Ideaal dat we nog eens gezegend worden met een Indian Summer. Prachtig weer en daar moet je echt van profiteren want voor hetzelfde geld zit je nu al in een dikke trui achter een venster naar de regendruppels te loeren die als tranen over de ruiten rollen. Best mogelijk dat je uit solidariteit  met je vensterruit een potje mee begint te bleiten.
Doen dus. Nogal wiedes om binnen te blijven. Rug- en schoofzakske gemaakt en hop de trein op. Alle tijd van de wereld en dat het om in Munkzwalm te geraken. En niettegenstaande de bijna 150 km te sporen afstand met 3 overstappen in Berchem, Brussel Noord en Zottegem wel te verstaan, kon het het me geen barst schelen.

Aangekomen in Munkzwalm na een ritje van 2¼ uur met het IJzeren Paard was ik al gerustgesteld dat er onderweg gelegenheid zou geboden worden door de plaatselijke bevolking om zich in regel te stellen met nummer 2 van de 7 werken van barmhartigheid namelijk : De dorstigen laven. Nu, het waren er maar 6 die werken. Althans volgens het evangelie want de één of andere illustere Pontifex uit de middeleeuwen heeft er nog vlug een 7de 'De doden begraven' aangebreid toen onze contreien geteisterd werden door pest en hongersnood. Ook uit miserie kon je dus punten scoren om je hemel te verdienen.

Ter zake ! Op het hoekje van het station prijkte er al een cafeetje 'De Kraai' en dat stelde me al met enige mate gerust om niet van dorst om te komen want naar alle waarschijnlijkheid zouden er nog meerdere volgen op mijn parcours. Tevergeefs, 25 km lang ben ik er niet ééntje nog tegengekomen. Munkzwalm, Nederzwalm, St Maria Latem, Meilegem, Dikkelvenne, Baaigem, Munte, Moortsele, Landskouter en Gontrode doorkruist en nergens een dranktempeltje te ontwaren.


Op het stukje oever van de Zwalm na maar daar was duidelijk het toeristenseizoen gedaan en bijgevolg potdicht. Het leek me wel een Calvinistisch bolwerk ! Genieten is zonde 😊😊😋! De natuur daarentegen is prachtig en ook daar zie je dat natuurbehoud geen ongekend begrip is in de regio. Het is fijn om vast te stellen dat er veel inspanning wordt geleverd om fauna en flora in haar oorspronkelijke staat te herstellen. Ook erg leerzaam en educatief dat men via opschriftborden onderweg deze inspanningen kenbaar maakt. Daarentegen is het dan ook zo onbegrijpelijk dat er nog steeds mensen zijn die hier blind voor zijn en nog allerlei rotzooi laten slingeren. De Zwalm, een rustig kabbelend riviertje dat zich langzaam door een valleitje kronkelt wordt op geregelde plaatsen nog ontsierd met drijvende petflessen, plastic zakken en andere smurrie. Wat kunnen sommige mensen zich toch onverschillig tonen. Mensdom toch !

Vanuit Munkzwalm ben ik vertrokken langs de oevers van de Zwalm tot voorbij St Maria Latem. Onderweg een papiermolen tegengekomen die gebruik maakt van een stuwtje in de Zwalm. Iets verderop in Meilegem lag er nog de oude Scheldearm die zich herschoolt heeft tot een paradijs voor de sportvissers. Het parcours liep, omzoomt door oogstklare maïsvelden, regelmatig door de weiden waar de modderige tractorsporen je toch wel tot enige behendigheid dwongen om niet op je smoelwerk te belanden. In de stukken bos daarentegen kon je vaststellen dat het hoogseizoen voor de spinnekoppen was aangebroken en de zomer definitief afscheid heeft genomen. Overal herfstdraden en regelmatig liep je daar al eens tegen zo een spinnekoppenweb aan. Je gaat er echter helemaal niet aan dood.

In Munte aan het kerkje kwam ik een wegwijzer tegen die 122km aanwees naar Hulst. Het bleek een aanwijzing te zijn dat ik op de GR122 liep. De Grande Randonnée tussen Hulst en Doornik. Erg interessant en moest het je interesseren, in de zijbalk van mijn blog heb ik een verwijzing naar de site van de Grote Routepaden in België geplaatst. Op het einde van het parcours, al op Grontroods grondgebied, lag het Aalmoeseneiebos. Een studiegebied voor wetenschappelijk onderzoek van de Gentse universiteit. Daar ben ik even doorgewandeld in de veronderstelling een stukje in te korten maar dat werd afgestraft. Een grote modderbeek versperde de doorgang naar de originele wandelroute dus omkeer maken was de boodschap om ongeschonden met de trein huiswaarts te kunnen keren.


Vanuit Gontrode liep de treinreis huiswaarts over Gent St Pieters. Ongeremd zou je een deuntje willen fluiten in het station omdat het zo een mooie dag is geweest maar je geestdrift wordt vlug getemperd als je al die mensen met hun vermoeide en gespannen blik ziet die zich na hun dagtaak naar huis spoeden. 's Morgens in die stations is het al even verontrustend. Dan kan je, afgemeten aan de graad van stuursheid, van vele gezichten de sleur en arbeidsstress afschrapen met een plamuurmes. Wat ben ik toch een rijk mens. Nee geen geld, dat alleszins niet maar wel rijk aan tijd.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Plaats een reactie als je wil.