Geel, 'De Barmhartige Stede' en De Zotte 50 van Gheel.

Ieder diertje zijn pleziertje is een gezegde dat tot zijn recht moet komen wanneer het gaat om sportieve manifestaties die georganiseerd worden voor een groot publiek. Zelf ben ik een beetje afkerig van zulk gedoe wanneer het er op aan komt het fysiek 'kunnen' publiekelijk in de verf te zetten. Power evenementen zoals de Marathon du Sable, Legends Trails van 160 tot 250 km non stop,  of zelfs de 100km Dodentocht van Bornem zijn aan mij in het geheel niet besteed. Ik ben helemaal geen Die Hard. Toch het hoedje af voor degenen die het zelfs nog maar aandurven. Iets bescheidener zoals de 50 zotte van Gheel, daar wilde ik me wel eens aan wagen.

De trigger werd overhaald door Greet, een toffe ex-collega, die graag deze uitdaging tot een goed einde wilde brengen en het succes aan haar palmares wilde toevoegen. Zij vroeg me of ik niet eens mee wou stappen. Eigenlijk was haar vraag voorbarig want toen ik vernam dat zij zou meelopen was mijn beslissing al gevallen. Inschrijven en aftellen naar 28 mei was het enige dat me nog te doen viel. Overhalen was er dus helemaal niet bij. Een bijkomend element dat bijdroeg tot dit besluit was dat dit evenement het goede doel diende. Een project rond autisme bij kinderen zou er wel bij varen. Prima initiatief als je het mij vraagt !

De startplaats was voorzien in het Stadion van Geel. Om 6 uur ’s morgens was het er al een heel drukke bedoening bij de aanmelding. In totaal zouden er tussen de 1200 en 1300 personen er vertrekken. Greet was al aangekomen en wachtte me al op. Haar stapvriendin moest afzeggen wegens ziekte en dat was voor haar een tegenvaller. Een andere ex-collega, Davy was er dan wel maar die zou de 50 km al lopend afhaspelen. Met z’n tweetjes zijn we dan vertrokken. Nog vlug een fotootje bij de start en voorwaarts het Kempenland in.

Het ganse traject was voorzien van 6 rustposten, telkens in een randgemeente van de stad Geel. Een eerste rustpost was al na ongeveer 9 km en daar kreeg je belegde broodjes met ham en kaas. Uit een grote pot met hardgekookte eieren kon je er eentje of meer meepikken voor onderweg. In de volgende rustposten was er nergens gebrek. Je hoefde echt geen schoofzakje op voorhand gemaakt te hebben en dit mee te zeulen. Bananen en peren, rijstvlaaikes, pastaschotels, koude schotels, sportdrankjes, cola, water om je flessen bij te vullen, graanrepen, snoep, wafels … aan niets een gebrek. Op post nummer 5 werd er zelfs Brugse Zot à volonté gepresenteerd. Opletten daarmee ! De ganse bedoening was één geoliede machine bediend door een schare van 70 enthousiaste vrijwilligers.

Op het gemakske hebben we elkaar in gang getrokken. Greet was een beetje verwonderd dat er ons zo vele mensen voorbijstaken. En ja, er waren er bij die er een serieus gat van door gingen. Ik zat er niet ver naast met te stellen dat we die nog terug zouden tegenkomen. 50 km is toch wel een niet te onderschatten afstand en daar moet je niet invliegen als een brieschende leeuw.

Het werd een prachtig parcours. Alle randgemeenten van Geel werden aangelopen. Larum, Zammel, Geel Punt, Bel Geel, Winkelomheide, De Bliek, Oosterlo, Stelen en Sint Dympna. Deze laatste is trouwens de beschermheilige van de zotten. Het gebruik van het woord 'zot' voor een mentaal anders valide medemens heeft hier in deze contreien geen enkele pejoratieve ondertoon. Maar het doet wel raar aan !

De stad Geel is vanouds wereldberoemd vanwege haar gezinsverpleging van psychiatrische patiënten. De Heilige Dimpna, die in Geel vanouds wordt vereerd, wordt aangeroepen bij krankzinnigheid. Dit komt doordat Dimpna volgens de legende door haar vader werd vermoord in een vlaag van krankzinnigheid. Bedevaartgangers namen krankzinnige familieleden mee en hoopten aldus op genezing. De patiënten werden ondergebracht in de ziekenkamer die tegen de Sint-Dimpnakerk aan werd gebouwd. Zij bleven daar negen dagen en ondergingen een aantal rituelen. Vanaf de 18e eeuw werden de patiënten in toenemende mate rechtstreeks bij gezinnen ondergebracht, zonder dat er nog rituelen aan te pas kwamen. Zij kregen hiervoor een vergoeding. Geleidelijk aan verwerd deze Gezinsverpleging tot moderne psychiatrische zorg. In 1838 werd ze gemeentelijk georganiseerd en in 1850 door de Belgische Staat. Begin jaren 80 van de 20e eeuw werd bovendien de Sanokliniek te Geel opgericht die samenwerkte met de Gezinsverpleging. In 2002 kwam er kinder- en jeugdverpleging bij en in 2007 werd de instelling omgevormd tot Openbaar Psychiatrisch Zorgcentrum Geel. Aan de voor Geel kenmerkende Gezinsverpleging heeft Geel haar bijnaam: De Barmhartige Stede te danken.

Prachtige wandeling door velden en langs de kronkelende Grote Nete. Ook stukken Kempisch bos met de variatie aan naald- en loofbomen en deze doorkruist met zandwegen ,werden niet ontzien. Sjiek weer ook waardoor het stappen goed ging tot een kilometer of 30. Althans voor Greet. Dan begonnen haar voetjes wat te reklameren. Hier en daar een blaar in de maak maar daar moet je jezelf doorstappen. Met je er op te concentreren wordt het erger, dit negeren betekent dat het zeer verdwijnt voordat je er erg in hebt. Ikzelf had nog een klein genezend blaartje overgehouden van mijn vulkanenavontuur en dat begon zich terug te laten gevoelen. Op karakter heeft Greet dan de resterende 20 km uitgestapt. Sjappoo. Bij mezelf kwam de vermoeidheid aan de voeten opzetten na een goeie 40 km. Tegelijk met de vermoeidheid tekenden er zich dreigende onweerswolken af aan de hemel. Op wat pietluttig gedruppel na bleef het nagenoeg droog tot aan de eindmeet. Die kwam stilletjesaan in zicht. Ook bij vele anderen kon je aan de wijze hoe ze richting deze meet pikkelden, vaststellen dat er een krook zat in hun mobiliteit. En zoals altijd duren de laatste kilometertjes het langst. Om kwart na 6 bereikten we de eindmeet en werd er verdorie een medaille rond onze nek gehangen. Als afsluiter nog een paar Brugse Zotten gedegusteerd. Perfect !

Ik ben content om eens meegelopen te hebben. 't Was zeer leuk maar wat een verschil toch met een etappe op een lange afstandswandeling. Hemelsgroot als je het mij vraagt. Geen zware rugzak, comfortabele rustposten, een hoop volk, een zweem van prestatiedruk die op te merken valt bij de deelnemers, wat euforie trouwens ook. Op een LAW ben je compleet op jezelf, je hebt ook een heel ander doel dan het ondernemen van een zoektocht naar het mentale evenwicht. Bij zo een massa-event wordt er enkel op de louter fysieke prestatie gefocust. Een beloning bij welslagen ontbreekt niet, een trofeetje of een medaille ... sympathiek en mooi als herinnering. Maar voor ieder diertje zijn pleziertje, dat geldt ook. En ach, dat mag en moet zelfs allemaal maar wat ik nog het allertofste vind aan zulke manifestaties is dat er zo veel jonge mensen aan deelnemen. Echt super. Die maken later het verschil wel uit !