Het geografische centrum van Vlaanderen. Een toertje in Lippelo.

Even spectaculair als het verhaal van Jules Verne waarin professor Lidenbrock aan de hand van een gedecodeerde IJslandse runentekst op zoek gaat naar het middelpunt van de aardbol zou ons tripke van vandaag alleszins niet worden. Desalniettemin waren enkele elementen uit het verhaal toch aanwezig bij ons tochtje waarbij we het geografische middelpunt van Vlaanderen zouden passeren. Stortbuien, gedonder en bliksem werden ons deel. In plaats van af te reizen naar de krater van de slapende vulkaan de Snæfellsjökull in IJsland kon het iets bescheidener blijven en startten we met ons gedrieën aan het Sint Stefanuskerkje in Lippelo. Wij, daarmee bedoeld : ik, de Marc en onze gezond en wel teruggekeerde Romepelgrim den Hugo. Den Angelo huldigde deze dag de dubieuze leuze 'Arbeit Macht Frei' en de Ronny en de Catsjoe moesten zich prepareren voor hun op til staande reisje naar Zuid Afrika.
Rond 10 uur pikten den Hugo en ik, de Marc op aan de statie in Puurs en reden met mijn karreke verder door naar Lippelo. 10 minuutjes later vonden we er een rustig plaatsje om de auto te stallen aan het eerder vernoemde kerkje.

Een asgrauwe hemel verwees geenszins naar een fraaie weersverwachting. We waren nog geen 10 minuutjes op stap en we konden al gaan schuilen voor een Stortbui die je gerust met een hoofdletter mag optekenen. De hemelsluizen werden wagenwijd opengetrokken en bakken water vielen er naar beneden. We liepen net voorbij een dodenakker waar het aldaar aangetroffen afdak een prima beschutting bood voor de neergutsende regen. Onder dat afdak bezorgde den Hugo ons in geuren en kleuren reeds het eerste uurs nieuws van zijn Romereis. Je zou er jaloers van worden ! Na een tiental minuutjes konden we verder. Over paadjes en plassen, door beemden en dreven, langs weiden en bosranden werd er met een omweg in een grote lus rond de dorpskern van Lippelo in de richting van het Lippelobos gestapt. Voor de eerste keer op al mijn wandelingetjes had ik ne paraplu meegesleurd. Ik moet toegeven dat zo een paraplu bij regenweer zonder al te veel wind ideaal is. Den Hugo deelde deze mening eveneens. Iets na twaalven konden we de bokes aanspreken. Een lege paardestal bood een prima beschutting. Een dak boven je kop... beschut voor de regen... héwel, bij zo 'n weer neem je nog weinig aanstoot aan het vloertapijt bestaande uit een laag stro. Een Smyrnofftapijt naturel, hier en daar gegarneerd met dikke opgedroogde keutels en drollen. Temidden van dat keutelpaleis toverde den Hugo daar toch een fles echte sjampieter uit zijne rugzak zeker ! Waar moeten we dat gaan schrijven ? Gezondheid en proficiat Hugo. We hieven, of is het 'heften' een romerke bubbels op zijn succesvolle Romereis. Paardekeutels en champagne, wat een geweldige metafoor om een pelgrimstocht te belichamen.

Hop nu, naar het Lippelobos ! Lippelobos ligt op het drie provinciënpunt waar Oost Vlaanderen, Antwerpen en Vlaams Brabant aan elkaar grenzen. Het bos strekt zich uit over de Antwerpse gemeente Lippelo (een deelgemeente van Sint-Amands) en de Londerzeelse deelgemeente Malderen in Vlaams-Brabant. In het westen grenst het bos aan de gemeente Buggenhout, wat dan weer Oost-Vlaams grondgebied is. Het 60 hectare grote bos is gegroeid rond het kasteel 'Hof te Melis', dat private eigendom is met uitzondering van enkele hectaren. De eigenlijke bebossing van Lippelobos startte pas aan het eind van de 18de eeuw. De architecturale opbouw van het parkbos dateert tevens uit die tijd. Een aantal beuken uit de majestueuze dreven zijn toen temidden van het oorspronkelijke heidelandschap aangeplant. Aan het begin van de 20ste eeuw werden de percelen tussen de dreven bebost en ontstond het huidige boslandschap. Het Lippelobos dankt zijn natuurwaarde aan de landschappenvariatie : Het elzenbroek, het gemengd beuken-eikenbos, waterpartijen en landbouwgronden. In het najaar spreidt het domein ook een enorme waaier aan paddenstoelsoorten ten toon. Er zijn tal van bezienswaardigheden in het bos waaronder het Hof te Melis zelf, waar er echter een bordje 'verboden toegang' het verhinderde om een kijkje te nemen. Het monument dat het Middelpunt van Vlaanderen situeert er zich alsook de vleermuizenkelder van Natuurpunt.
Na nog enkele fikse regenbuien in de namiddag verschenen er hier en daar wat flardjes blauw aan het hemelspan. De temperatuur klom wat naar boven. Truitjes uit en stappen maar. Af en toe eens te ver gelopen uit onoplettendheid en het te zeer gefocust zijnde op den Hugo zijn voettocht of de Marc zijn botanische kennis. Deze keer kwamen de zaadbollen van de aardappelplant, het Sint Janskruid met de helende kracht uit haar paarse sap, de distel en de genezende eigenschappen van de smeerwortel aan de orde.
Dat middelpunt van Vlaanderen was een mottig monument. Met eensgezindheid kwamen we tot dat besluit. Dat ook hier een professor ten tonele werd gevoerd zoals bij de story van Jules Vernes story is naar mijn inzien louter toeval. Een zeker professor Theodoor Van der Waeteren viel de eer te beurt dit middelpunt te berekenen en bloot te leggen. Samen met de hulp van 4 studenten burgelijk ingenieur van de KU Leuven en hun coach slaagde hij er in om in 1999 deze klus te klaren. Het lukt me niet om ook maar enigszins de moeilijkheidsgraad hiervan in te schatten.  Een fleske rode wijn zou daarbij kunnen helpen ! Onder een uitklarende hemel en op een gezellig bankje moest dat fleske soldaat gemaakt worden om de laatste kilometertjes op een vrolijke manier af te kunnen wikkelen. Voor dat fleske, daar had onze Marc dan weer voor gezorgd. Die laatste kilometertjes waren zo om en met nog een frisse afdronk in het retrocafé van Puurs kon dit natte wandelingetje bezegeld worden. Een fijne dag is het weeral geworden zie ! Veel gebabbel en camaraderie, samen de natuur voelen, ruiken, ontwaren en instappen ... het is ontspanning op een voor menigeen onbekend en ongekend niveau. En, het zal de laatste dag nog niet zijn. Bij leven en welzijn welteverstaan. Dit gezegd zijnde ;-)