maandag 8 augustus 2016

1/4 Escapardenne / Clervaux - Troisvierges

Hoog tijd om maar eens terug de werkeloze wandelbottinnen aan te trekken zodat we de weidse natuur nog maar eens kunnen gaan verkennen. Het is eens zoiets anders ! Een tripke in de Ardennen is daarvoor mooi meegenomen en de Escapardenne zou zich daar uitstekend toe lenen. Deze route, ook wel de Eislek Trail genoemd loopt over 104 km van Kautgenbach in Luxemburg naar La-Roche-en-Ardenne door een schitterend deel van de Ardennen. Het is een vrij nieuw langeafstandspad dat het Groothertogdom Luxemburg verbindt met de Waalse provincie Luxemburg. Grensoverschrijdend dus en niet alleen letterlijk! Dit is het eerste wandelpad in de Benelux dat ontworpen werd volgens de strenge Europese normen om het label 'Leading Quality Trail' te verkrijgen.
Met z'n drietjes, ttz ik de Ronny en de Catsjoe, wilden daar wel eens van proeven. Rond 8 uur de trein op en na een vlekkeloos parcours (waar gaan we dat schrijven ?) van 4 uurtjes sporen stapten we af in Clervaux. Clervaux ligt nu wel op een 20 tal kilometertjes van het startpunt in Kautgenbach maar toch nog pal op de route. Met maar 5 dagen 'verlof', een hol woord trouwens voor ne mens 'op rust', moest ik noodgedwongen de trail een beetje inkorten.
Hoe kan je beter een staptocht beginnen dan starten met een goei frisse pint ? 'A l' Amitié !'. Schol Ronny en Catsjoe ! Met een pilsje uit Diekirch op een terrasje in Clervaux stonden we klaar in de startblokken. Rond 2 uur zijn we er aan begonnen. Nog vlug enkele fotootjes genomen van het straatbeeld in Clervaux, de benidictijnerabdij met de rode daken, de roze geschilderde huisgeveltjes, het kasteel en weg ermee. Via een trappenpaadje naar een oude dienstweg van de spoorwegen zetten we onze eerste stappen. De eerste trip was gepland tot in Troisvierges of Ulvelingen in 't Vlaams. Nauwelijks 13 km, maar dat werden er al vlug 16. Door het babbelen met elkaar verlies je bij wijlen de aandacht voor het spoor en loop je vlug enkele honderden meters verkeerd. Op vlakke wegen deert zoiets weinig maar we zaten daar in de noordelijke Ardennen en geloof me gerust, klimmen en dalen naar hartelust. Die ganse trail telt maar liefst 3900 hoogtemeters. Nog maar eens heb ik dit weeral zwaar onderschat. Je stapt ginder aan een gemiddelde van amper 2,3 km/uur. De helft van je snelheid op vlakke wegen.


Richting Troisvierges liepen we pal op de scheidingslijn van de 2 Luxemburgen en zo steeds maar hoger tussen de waterscheidingslijn van het Maas- en Rijnbekken. Dit steeds op onverharde paden. De asfalt- en betonstroken werden zorgvuldig vermeden bij de oplijning van deze trail. Met prachtige wouden onderweg, groene heuveltoppen en weidse uitzichten afgewisseld met hier en daar een doortocht van een vredig gehuchtje werd dit een boeiende kennismaking met onze Ardennen. Je kon ze als het ware voelen.
Onderweg in een natuurreservaat botsten we op een merkwaardig monument. Op 21 maart 1945 vloog een tweemotorige Lockheed Hudson van Engeland richting Dresden. De zending was in opdracht van het Special Operations Executive, met als doel agenten te droppen achter de vijandelijke linies om te infiltreren en mee het verzet te organiseren. Feit is dat de Hudson onderschept werd door een Amerikaanse vlieger en verkeerdelijk werd beschouwd als een vijandig toestel. De Hudson werd op een paar seconden in brand geschoten en stortte neer nabij de plaats waar zich nu het monument bevindt. Commandant Helfer is er nog in geslaagd om zich te redden met zijn valscherm. De andere bemanningsleden legden het loodje. De crew bestond uit een Brits commando. De agenten aan boord waren van Belgische origine. 2 verwrongen motoren, een deel van de vleugels en de cockpit zijn nog ter plaatse te bekijken en werden hier samen gelegd. Enkele jaren geleden werden de resten wat opgepoetst en werd er een hek geplaatst rond het wrak. Het grafmonument bestaat uit één graf waarrond 6 naamstenen.
Helaas, iets verder op een steile heuvelflank in het woud waren we getuige van een spijtig voorval. Pal naast de spoorweg in de diepte had ik enkele reeherten gespot. Een stuk of 6 wel.De Ronny liep een 50-tal meter voorop met Catsjoe. Hij had die beestjes nog niet opgemerkt en daarom riep ik hem toe. Waarschijnlijk geschrokken door mijn roepen vluchtten ze schichtig weg. Een ree kwam daardoor ongelukkigerwijs onder een aandenderende trein terecht en werd meegesleurd. Een zielig voorval weliswaar !
Troisvierges kwam in zicht. In de 18de eeuw werd het dorpje een regionaal pelgrimsoord ter ere van de Drie Maagden, vandaar de huidige Franse naam Troisvierges. Het is voor mij een taalkundig raadsel hoe de benaming Ulvelingen daaruit is kunnen ontstaan ?
Op de camping in Troisvierges was het een drukke bedoening. Blij dat we ondanks die ampele 16 paaltjes aangekomen waren. Het is bijna onmogelijk een vergelijking te maken met een wandelpad in de Lage Landen. Neem daarbij nog een rugzakje van rond de 20 kg en je kan je nauwelijks inbeelden waaraan je begint. Maar goed, we waren inmiddels ingelopen en beschouwden dit als part of the fun. Een vriendelijk onthaal viel ons te beurt aan camping Walensbongert. Plaatsje besproken met de campingbeheerders bij een verdiend pintje en dan nog vlug even naar de winkel om wat gerief voor het avonddis. Het tentje en de slaapaccomodatie werden opgezet. Zo, deze klus werd al geklaard. Fleske wijn en wat pasta, een sauciske als apéro en we konden beginnen koken. De Catsjoe werd voorzien van een lading gedroogde konijnenoren en gedroogde kiekenpoten. Een delicatesse te oordelen aan haar eetlust. Tentje dicht nu en slapen. Morgen zou het richting Houffalize een zeer zware klepper worden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Plaats een reactie als je wil.